اول خرداد ماه روز گرامیداشت ملاصدرا معروف به صدرالمتالهین است.ایشان در فلسفه اسلامی به عنوان برگترین فیلسوف شیعه شناخته می شوند. و آثار ایشان و دستگاه فلسفی ایشان کاملترین دستگاه فکری فلسفی شناخته می شود. بطوری که برخی صابحبنظران با توجه به تسلط و گرایش امام خمینی ره به فلسفه ملاصدرا انقلاب اسلامی ایران را نتیجه عملی این دستگاه فلسفی می دانند.
اکنون مسئله این است که ایشان بعنوان بزرگترین فیلسوف و حکیم تاریخ فکر و اندیشه شیعه و دستگاه فکری ایشان چه استفاده ای در مدیریت و جامعه سازی کشور دارد؟! و چند درصد مردم و جوانان تحصیل کرده با آثار ایشان آشنایی دارند؟
آیا دستگاه تفکری ایشان به نام حکمت متعالیه بعنوان بزرگترین دستاورد فکری تاریخ فلسفه اسلامی کوچکترین مسولیت و مدیریتی از این جامعه را بر عهده دارد؟
بهره اندیشه سیاسی و رجل سیاسی ما از دستگاه فکری ایشان چه بود است؟بهره جهان بینی اجتماعی افراد جامعه از فلسفه ایشان چه بوده است؟
بهره نهاد های تربیتی و کلیدی همچون آموزش و پرورش از این دستگاه فکری چه بوده است ؟بهره اقشار مختلف جامعه مانند معلم، مربی، دکتر، مهندس ، سیاسمتدار، کارمند و...چه بوده است؟
بود و نبود این فلسفه و حکمت برای افراد جامعه و سیستم های گردانده آن چه بوده است؟
انقطاع اسف بار ما از این دانش و حکمت خسران است یا پیروزی و پیشرفت؟
طی روند صد ساله اخیر با روی کار آمدن نظام های استبدادی و وابسته به استعمار و شکل گیری دانشگاه ها و مدارس مدرن و جایگزینی علوم جدید و انقطاع از علوم بومی و سنتی انسان شناسی و جهان بینی صدرایی با انسان شناسی، معرفت شناسی و جهان بینی امثال داروین وگالیله و کانت جایگزین شده است.
اگر ملاصدرا به شناخت حقایقی دست پیدا کرده است که همه اهل فن و فلسفه اعتراف می کنند که رسیده است نباید مردم و جامعه به این حقایق دسترسی داشته باشند؟ مگر شاخص رشد و کمال معرفتی افراد جامعه تفکر و شناخت نزدیک به حقیقت نیست؟ آیا از حالت توهمی و ظن و گمانی و التقاطی نباید خارج شود؟
در فرصت یکباره زندگی فرد در جامعه باید این فرصت و دسترسی را فراهم کنیم تا از حقایق هستی و زندگی آگاه بشوند. اگر قایل به این موضوع هستیم که انسان و جهان و هستی دارای یک حقیقت واحد و نهفته است و افرادی همچون ملاصدرا با مجاهدت و ریاضت نفس و مطالعه و تفکر به این حقایق دست پیدا کرده اند و آنها را مبسوط مکتوب کرده اند پس ما واجب است از این میراث گرانبها استفاده کنیم.و همه مسولین و مراکز فرهنگی و اجرایی و خانواده های با دغدغه فرهنگی و و رشد و تعالی برای تزریق این دانش و حکمت به اندیشه و زندگی روزمره مردم و همه مقاطغ زندگی از گودکی تا جوانی و سالمندی و نیز سیستم سازی بر اساس این دستگاه فکری در تمام های نهاد تاثیر گزار مانند خانواده ، مدارس، دانشگاه و کادر مدیریت و سیاست باید برنامه ریزی و اقدام کنند.
یک از علل مهم عدم اسفاده از این میراث فکری ، تسریع فرایند مدرن شدن جامعه و انقطاع از هویت ، فرهنگ و میراث فکری است . جامعه مدرن خاصیتی تخدیری و غفلت زا دارد. اربابان و مهندسان این نوع جوامع لذت را جایگزین فضیلت کرده اند و رضایت از زندگی را با این حربه به سطحی نازل اما فراگیری رسانده اند. در جامعه مدرن نیازی به فکر و عرفان و حقیقت نیست.فقط نیاز به پول جهت رسیدن و تهیه اسباب لذت و ارضا امیال و خواسته های دنیوی است. سالهای تحصیل تحصیل ، مدرک و شغل روابط و و ازداواج همه در خدمت کسب لذت و منفعت است. منفعت و لذت ساده ترین و در عین حال بزرگترین دستگاه فکری عصر ماست. در واقع در جهان معاصر امروز همان یک درصد ابرطبقه ثروتمند و صاحب امپراطوری های رسانه و ابر شرکت های چندملیتی صدرالمتالهین عصر ماهستند!
در این وضعیت غفلت و خسران ، از محدود تلاش های مجاهدانه و عالمانه و خودجوش می توان از استاد اصغر طاهرزاده به عنوان یک نمونه منحصربفرد برای بسط و ترویج اندیشه ملاصدرا و اندیشه دینی بر پایه اثار و میراث فکری تاریخی نام برد .ایشان با بهره گیری ازقران و آثار روایی و میراث فکری عالمان بزرگی چون ملاصدرا ، علامه طباطبایی و امام خمینی و علامه جوادی آملی با نگاه به وضعیت فکری و اجتماعی و اسیب های موجود در فرهنگ و اندیشه جامعه معاصر در قالبی بسیار آسان و روان به سوالات و شبهات و ترویج دین داری عمیق و عالمانه پرداخته اند. در کنار نگاه تطبیقی و اسیب شناسانه از اندیشه غرب و عالم مدرن.
به نظر نگارنده در صورت ترویج و انس با کتابهای ایشان در جامعه و نهاد تربیتی همچون مدارس و دانشگاه ها و مساجد، معرفت دینی به دلیل بهره گیری از میراث فکری بزرگان و فلاسفه شیعه بصورت عمیق شگل می گیرد و بسیاری از آسیب ها و چالش های فرهنگی با گذشت زمان و بسط اندیشه و معرفت عمیق دینی رفع خواهد شد و همچنین شاهد تربیت نسلی از مدیران و سیاسمتداران فرهیخته برای ایجاد دولت اسلامی و سپس جامعه اسلامی برای تحقق تمدن اسلامی خواهیم بود.
