تاملاتی بر نام گذاری سال به نام اقتصاد مقاومتی:تولید و اشتغال / بستر ها و چالش ها

چند مسئله در رابطه با نام گزاری سال جدید قابل طرح است. نام گزاری سالها سنت حسنه و ابتکاری رهبر انقلاب اسلامی برای جهت دهی و هدایت کلان دولت و ملت و رسانه به سمت پیشرفت است. رهبری سیاست گذار کلان نظام است و به  تفضیل رساندن سیاستها در حیطه وظایف ایشان نیست. دولت و مجلس وظیفه تبدیل این سیاست های کلان به سیاست های خرد و اجرایی و تنظیم قوانینی حمایتی  منتج از لحاظ کردن این سیاست ها را دارند. 

رهبر انقلاب اسلامی چندسال است که مسله اصلی و در الویت کشور را اقتصاد میدانند و طی چند سال گذشته بدلیل عدم حصول نتایج مورد نظر بر مسله اقتصاد توقف و تاکیید می کنند.

عناوینی نام گذاری شده در سالهای اخیر بویژه از سال 88 فضایی اقتصادی دارند: اصلاح الگوی مصرف ، همت مضاعف، کار مضاعف ،  جهاد اقتصادی ، حماسه‌ی سیاسی و حماسه‌ی اقتصادی ، اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی ، کار و سر مایه ایرانی ، اقتصاد مقاومتی اقدام و عمل و امسال اقتصاد مقاومتی :تولید و اشتغال. 

توقف در اقتصاد و تاکیید بر اجرای اقتصاد مقاومتی و باز پرهیزدادن  از شعار و تاکیید بر اقدام و عمل محل تامل است و امسال نیز در شرح و توضیح تفضیل اقدام و عمل مسله اشتغال و تولید را بعنوان جهت گیری کلان کشور مطرح کردند. در حالی که سالهای گذشته نیز ما سال حمایت از سرمایه و کار ایرانی و اقتصاد مقاومتی و اقدام و عمل را داشتیم. 

وقتی علی رقم تاکیدات ایشان در اقدام و عمل و صحنه اجرایی کشور و بدنه کارشناسی و مدیریتی با وجود گذر سالها ، سیاست ها و برنامه های ناکافی در حمایت از تولید ، اشتغال و کار و سرمایه ایرانی و اقتصاد مقاومتی شاهد هستیم مجبور به ورود به بدیهیات می شویم. بی تردید همه جامعه و حتی مسئولین در شعار بر حمایت از تولید و اشتغال به عنوان مسئله ای بدیهی و عقلانی صحه میگذارند . که فقط تنها مسئله مورد نیاز را حوزه تببین برنامه  و تنظیم قوانین و تزریق بودجه و اجرا و رفع موان  مطرح باشد.ولی در طول این سالهای اعلام اولویت اقتصاد در راس مسایل شکور بدلیل کم کاری نخبگان و کارشناسان و بدنه دولت و مجلس و رسانه بار اصلی روشنگری ها و از کلان به جز بردن سیاست ها باز هم بر عهده شخص رهبر انقلاب اسلامی است.

مسئله حمایت از تولید و اشتغال داخلی با اینکه بدیهی نمود می کند ولی در بیرون قاب رسانه و تریبون های عمومی و نطق های انتخاباتی و تبلیغاتی و عمومی  در جایی خصوصی تر به نام فضای اکادمیک و دانشگاهی رد میشود!

دانشگاه گلخانه ای و آبیاری با نفت

وزیر کشور در جریان سفر به استان سیستان و بلوچستان در یکی از سخنرانی های خود پس از بازدید میدانی از منطقه صحبتهای قابل تاملی اظهار کردند: "با فاصله گرفتن ده دقیقه از زاهدان با سطح زندگی و امکانات زندگی شصت ،هفتاد و صد سال قبل مواجهه می شویم.در جایی که دویست و پنجاه هزار نفر زندگی که در استانداردهای صد سال قبل زندگی میکنند.ما بعنوان حکومت ما بعنوان دانشگاه یان که دور هم جمع شدیم در مقابل این مردم چه پاسخی داریم که بدیم. علم برای پاسخگویی به مطالبات و نیازهای مردم است. برای حل مسایل و مشکلات است. علم برای علم نمیخونیم. اگر واقعا علم برای علم میخونیم پس در کتابخانه و خانه بنشینیم و ادعا نکنیم که چرا به ما کمک نمی کنیم. اصلا علم یشرفتش متناسب با قدرت پاسخگویی و انطباق با نیاز مطالبات بوده است."

سخنان صریح ایشان محل تامل است.چرا ایشان پس از بازدید از منطقه اینقدر متعجب شدند؟
چرا از دانشگاه یان سوال کردند؟چه تناسبی بین محرومیت منطقه و دانشگاه دیده اند؟ آیا در واقع بی تناسبی حجم محرومیت و وسعت و آوازه دانشگاه های منطقه را گوشزد می کنند؟

کاتالیزور توسعه یا قانون گذار پیشرفت؟

 نگاهی به قرایت تقلیلی از نمایندگی مجلس در استان

وقتی متن بروشورهای تبلیغاتی کاندید های نمایندگی دوره های قبلی را به یاد می آوریم. یا سری به آرشیو سایتهای خبری استان بزنیم و مروری بر فعالیتها و اخبار نمایندگان استان بزنیم...این سوال مطرح می شود که نماینده مجلس در استان چه کاره است؟یا چه کاره نیست؟! تاسیس دانشکده ،تاسیس دانشگاه، تاسیس کارخانه ،راه اندازی تولیدی، تجهیز بیمارستان، راه اندازی و نصب MRI  یا CT scan، عمل جراحی قلب باز(!!)، ساخت و راه اندازی بیمارستان، لوله کشی آب ،گاز، برق کشی ،جاده کشی، پل سازی، سد سازی.... آیا نماینده مجلس کار افرین است؟ ایا ریئس دانشگاه مهندسی است؟ آیا کارشناس سیاسی است؟ آیا کارشناس اجتماعی است؟آیا فقیه و مجتهد است؟آیا تولید کننده است؟ آیا تاجر است؟ ایا ریئس دانشگاه علوم پزشکی است؟آیا مدیر اموزش و پرورش است؟ آیا شهردار است؟ آیا ریئس بانک است؟ ایا ریئس بیمارستان است؟......

در استان ما نمایندگی چگونه تعریف شده است که می توان در طی چهارسال از تاسیس دانشگاه و کارخانه و رشته دانشگاهی گرفته تا احداث سد و جاده و پل را می تواند به خود نسبت بدهد؟ با این اوصاف آیا نماینده مجلس از نظر عملکردی  یک کاتالیزور قوی برای انجام همه این پروژه های عمرانی است؟ آیا یک بازیکن آزاد است که می تواند در میدان بروکراسی پیچیده کشور وارد شود و با نفوذ در ساختار عریض و طویل و کند بروکراسی و اجرایی دولتی کشور فرایند انجام پروژه ها را تسریع کند؟ آیا رابین هودی است که به منابع درامد و ثروت و خزاین نفتی خود را می رساند و در غالب ساخت و فعالیتهای عمرانی و اموزشی آن منابع را به مردم محروم منطقه خود می رساند؟

راهنمای طریقه ویران کردن سیستان!

مروری فشرده بر برخی از مشکلات ساختارهای آموزشی و مدیریتی منطقه سیستان 

• قربانی توسعه

سیستان در واقع یکی از قربانیان توسعه تک بعدی کشور طی دهه های پس از جنگ است.سیاست های اقتصادی و فرهنگی که حاصل نظر و عمل تکنوکرات های غربگرای دولت های گذشته است با ایده های همچون ژاپن یا مالزی اسلامی سعی بر مدرنیزاسیون ظاهری و شتابان کشور داشتن و از شروط و منطق داروینی برنامه های اقتصاد لیبرال از بین بردن نرم و بی صدا طبقات محروم زیر چرخ های توسعه است.

لذا با درگیر شدن مدیران اجرایی در جهت پیاده سازی این برنامه نوعی رها کردن و فراموشی در فقدان برنامه های بلندمدت و کوتاه مدت برای مناطق محروم و مستضعف و روستایی رخ می دهد و این مناطق عرصه یکتازی های قومی قبیله ای نخبگان دانشگاه رفته طوایف و شاهد بازی قدرت برای عنوانین ریاست و نماینده گی و سایر مناصب منطقه ای بین طوایف میشود.

تفکرات لیبرالی که در عرصه اقتصادی بنگاه داری برای بانک ها ، ورود به ساختمان سازی و صادرات و وادرات و تجارت های پرسود را بجای انجام وظایف ذاتی بانک ها مانند حمایت از تولید داخلی و سرمایه گذاری در صنایع و کشاورزی را تجویز می کنند حکم به نابودی مناطق روستامحوری چون سیستان نیز می دهند. در این نظام علت و معلولی از عاملان اصلی بیکاری و عدم اشتغال هزاران جوان سیستانی و نابودی کشاورزی و دام پروری و سایر مشاغل روستایی منطقه و مهاجرت و فقر منطقه ، طیف گسترده ای از نظریه پردازان ، مجریان و مدیران اقتصادی و بانکی کشور و احزاب و سیاسیون حامی آنها قرار دارند!

دانلود نشریه دانشجویی سندرم سخن-شماره 9

دانلود نشریه دانشجویی "سندرم سخن"- شماره 9 - زمستان 94

مرا به خیر تو امید نیست...!

 

به آمار های زیر توجه کنید:

دانشگاه سیستان و بلوچستان با دارا بودن بیش از بیش از بیست و یک هزار دانشجو و سالانه سه هزار دانشجوی جدید الورود پس از دانشگاه تهران دومین دانشگاه پرجمعیت کشور به حساب می آید(1)به گزارش ریاست دانشگاه سیستان و بلوچستان ،ثبت نام در این دانشگاه در 70 رشته ی کارشناسی ارشد و 26 رشته گرایش در مقطع دکتری انجام میشود. و در حال حاضر ظرفیت اعلام شده ی این دانشگاه بیش از تعداد متقاضیان میباشد.همچنین در پردیس بین الملل شماره 2 این دانشگاه تعداد 2200 دانشجو در مقطع کارشناسی ارشد و 250 دانشجو در مقطع دکترا مشغول به تحصیلند.(2) 

دانشگاه زابل با دارا بودن 8 دانشکده ، یک پژوهشگاه در قالب سه پژوهشکده و یک مرکز تحقیقات و با بیش از ده هزار نفر دانشجو، صد و ده رشته و گرایش تحصیلی،در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد،دکتری حرفه ای و دکتری تخصصی،در دوره های روزانه و نوبت دوم،بالغ بر 392 نفر عضو هیئت علمی تمام وقت،مجتمع عظیم 8000 هکتاری آموزشی و پژوهشی،آزمایشاههای مجهز و پیشرفته و نیز مرکز کامپیوتر و سایت اینترنتی منحصر به فرد در بین دانشگاههای کشور،بدون شک یکی ازمراکز مهم آموزش عالی در شرق کشور به حساب می آید(3)

تعداد دانشجویان مراکز و واحد های دانشگاه پیام نور در استان (10 مرکز و واحد) بالغ بر بیست و یک هزار نفر است (4)

به گفته رییس واحد علوم و تحقیقات دانشگاه ازاد اسلامی 3671 دانشجو در 19 رشته کارشناسی ارشد و 2 رشته در مقطع دکترا مشغول به تحصیلند (5)

 

...

 

حالا این همه را بگذارید کنار آمار نرخ بیکاری و سطح رفاه و رشد فقر و مهاجرت از استان و آمار ابتلا به  انواع بیماریهای واگیر و غیر واگیر(سل، ایدز،تالاسمی ...) و سطح امکانات و خدمات بهداشتی و تعداد مراکز صنعتی و کارخانه ها و میزان تولیدات کشاورزی و به طور کلی رشد واقعی اقتصادی و علمی در سطح استان که اگر نگوییم در تمام مقایسه های واقعی جزء آخرین رده های  همه ی رده بندی ها هستیم، قطعا مانند دانشگاههایمان هم چنین افتخار آفرینانه حائز عناوین برتر کشوری  نخواهیم بود !

حال باید دید چه تناسب و تقارنی بین این دو دسته واقعیت آماری استان وجود دارد؟ از تاسیس اولین دانشگاه در استان چیزی بیش از  نیم قرن میگذرد یعنی تا به امروز  دهها  نسل از فارغ التحصیلان دانشگاهی از این مراکز خارج شده اند و بودجه های سالانه ی این دانشگاهها را که ضربدر سنوات کارشان بکنیم ، رقم حاصله هوش از سر هر جنبنده ای میپراند.و حالا سوال اینست که مگر نه اینکه دانشگاه محل تولید علم است و پرورش عالم ؟ و  علم و عالم تولید شده حالا پس از این همه سال و این همه هزینه  باید جایی به کار آمده باشند  و  این به کار آمدن تاثیری عملی در بهبود شرایط موجود داشته باشد؟ و مگر نه اینکه عالم بی عمل را بزرگان ، زنبور بی عسل خوانده اند؟

بررسی روند رشد دانشگاه ها و گسترش فقر در سیستان

دانشگاه های منطقه سیستان و استان بخشی از کارخانه های تولید مدرک در کشور هستند که وظیفه اقناع افراد منطقه را با اعطا مدارک دانشگاهی را بر عهده دارند و نیز بخشی از فرایند کسب منزلت اجتماعی و ارتقا در ساختارهای اجتماعی نوین کنونی هستند ومدارک صادره از آنها  ابزار کار و برگ های برنده خانواده ها و طوایف هستند. کاربردهایی نظیر نفوذ و افزایش قدرت قومیت و طایفه با کسب مناصب دولتی و ساختار قدرت تا افزایش مهریه !

اما این کارکرد اجتماعی دانشگاه ها در بستری سیاست ها و قوانین توسعه محور ایجاد شده است. برای مثال نظام پرداخت هماهنگ حقوق مصوب دولت توسعه محور دولت سازندگی (برامده از حزب کارگزاران سازندگی یا همان حزب مسلمانهای لیبرال به گفته اقای مرعشی سخنگوی حزب) ، که می گوید مدرک بالاتر حقوق بیشتر ، سراغاز عطش شدیدی در چندصد هزار کارمند دولت جهت ارتقا مدرک برای افزایش حقوق شد.