گفتگو با مسئول غرفه انتشارات قدر ولایت: فعالیت فرهنگی و تربیتی تعطیل بردار نیست!

گفتگو با مسئول غرفه انتشارات قدر ولایت در نمایشگاه کتاب زاهدان

با سلام. لطفا خودتان را معرفی کنید.
اینجانب محمد کیا هستم بازنشسته آموزش و پرورش، سن ۶۰ سال که بصورت نیروی کمکی سال هاست به همکاری با موسسه در نمایشگاه ها مشغولم.

برای چندمین بار در نمایشگاه کتاب زاهدان شرکت دارید؟
دهمین بار است که در نمایشگاه کتاب زاهدان این موسسه حضوری فعال دارد.

لطفا موسسه فرهنگی انتشاراتی قدر ولایت را معرفی بفرمایید.

هیات موسسین این موسسه فرهنگی که در ابتدای کار در حوزه فرهنگی مسجد و سپس مساجد جنوب تهران به کار فرهنگی می پرداختند با گسترده شدن کار فرهنگی خود ناچار در سال ۱۳۷۵ تصمیم به انسجام بخشیدن کار فرهنگی خود می پردازد.بدنبال آن نسبت به تاسیس موسسه فرهنگی قدر ولایت اقدام می نماید.تا قبل از تشکیل رسمی موسسه با فعالیتهایی مانند چاپ پوستر و عکس از سخنرانی های امام راحل و سپس مقام معظم رهبری و برگزاری مسابقات فرهنگی در میان نسل های نسل جوان و برگزاری کلاسهای آموزشی عقیدتی و اسلحه شناسی در بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل گروهای سرود در میان نسلهای جوان در مساجد همتی مضاعف داشتند.در ابتدای تشکیل موسسه که فعالیتهای خود را بصورت مکتوب شروع کردند در ابتدا با چاپ یک کتاب و سپس گسترش چاپ کتابهای متعدد پرداختند.البته لازم به ذکر است هیات موسسین در مسایل فرهنگی همواره گوش بفرمان حضرت امام خمینی (ره) و سپس مقام معظم رهبری بودند تا در مسایل فرهنگی هر کجا که احساس خلاء می نمودند وارد عمل می شدند تا اینکه امروز حوزه فعالیت خود را در حوزه های متعددی گسترش دادند که از آنجمله حوزه کتب ادعیه و قرآن، حوزه تاریخی، حوزه کودکان، حوزه دفاع مقدس، موضوع بندی سخنرانی های مقام معظم رهبری و تبدیل به کتاب، موضوع بندی سخنرانی های امام خمینی (ره) و تبدیل به کتاب می توان نام برد.

وضعیت فرهنگی کشور بویژه در عرصه فرهنگ مطالعه و کتابخوانی و وضعیت نشر را چگونه ارزیابی می کنید؟

در بدو پیروزی انقلاب اسلامی ایران سازمانها و موسسات مختلفی که در زمینه فرهنگی فعالانه شرکت داشتند که بتدریج بعضی از آنها به دلایل مختلفی فعالیتهای فرهنگی خود را کاهش یا تعطیل کردند که بعنوان مثال

مراقب شاه سلطان حسینها باشیم!

داستان یک سقوط؛ درسهایی برای امروز (1)

داستان یک سقوط روایتی است از دلایل سقوط سلسله صفویه و درسهایی که می­توان برای امروزمان برداشت کنیم.

در دوره اصلاحات عده­ ای به ظاهر روشنفکر که متأسفانه بعضاً در پستهای کلیدی کشور نیز قرار داشتند نیروهای انقلابی را که نسبت به خطر دشمن هشدار می­ دادند را به توهم توطئه متهم می­ کردند. آنها نیروهای دلسوزی را که خطر دشمن را به وضوح مشاهده می­ کردند را به نوعی بیماری روانی نسبت می ­دادند و تمام سعی خود را برای انکار دشمن بکار می ­گرفتند. اکنون نیز قلم به مزدهای دشمن همان سناریو را با برچسب «دلواپسها» دنبال می­ کنند. 

جالب آنکه همین جماعت در وقتی کشور با تهدیدات جدی دشمن روبه رو می­ شود پرچم سفیدشان را به نشانه تسلیم بلند می ­کنند و امام جامعه را نیز به تسلیم در مقابل دشمن فرامی­ خوانند.

رهبر معظم انقلاب در آن سالها با طرح موضوع «شاه سلطان حسین­ها» به این جماعت پاسخ دادند.

« اگر آن روز که شاه سلطان حسین در مقابل افغانها با این بهانه که اگر تسلیم نشویم و دروازه اصفهان را در مقابل هجوم آنها باز نکنیم، ممکن است عدّه‌ای کشته شوند، بر مردان غیوری که در اصفهانِ آن روز بودند - چه انسانهای غیرتمند سپاهی و چه مردم عادّی - تکیه می­ کرد و می­ ­گفت من در مقابل دشمن تسلیم نمی­ ­شوم، قطعاً عدّه کمتری از ملت ایران، از مردم اصفهان و از مردمی که در حمله افغانها از دست رفتند، کشته می­ شدند و ملت ایران آن ذلّت و ننگ را هم تحمّل نمی­ ­کرد.»[1]